19e tot en met de 21e dag

De negentiende dag, woensdag 8 oktober 2008.

Het eerste wat ik deed vandaag was zwemmen in de zee, al om 07.30 uur en lekker!!!!, daarna douchen op het strand, aankleden en het ontbijt. Zeg nu maar dat het niet heerlijk is hier.
Vervolgens vroeg vertrokken want buiten dat we 200 km te rijden hadden wilden we langs gaan in Mamuhtlar. We zijn allereerst even gedag gaan zeggen bij het appartement van Marian en Willem. Chef Murat was sprakeloos en de tuinman Mehmet begroette mij op z’n Turks d.w.z. met op beide wangen een kus. Toch wel leuk en we hebben nog met een paar bekenden ( Hollanders ) gesproken.
Doorgereden naar de appartementen van Paul en Marijke werden we daar onthaald op de koffie op de 10e etage. Nu is het complex klaar en konden we met de lift, vorig jaar alle trappen op om te zien hoe het er voor stond. Maar het is schitterend geworden.
Verder was ook Patricia er met twee nichtjes, en met z’n allen hebben we vervolgens heerlijk een poosje aan het zwembad gezeten, daarna geluncht en even via de computer van Paul het dagboek bijgewerkt en de reacties bekeken.
Om 15.30 uur afscheid genomen want we moesten nog naar Anamur en dat was nog 125 km. Zul je zeggen daar ben je zo, maar we waren daar al eens twee jaar geleden en ik wist dat het een zeer mooie weg was maar het overgrote deel was een smalle bergweg hoog langs de zee zeer kronkelig en onoverzichtelijk, en alleen klimmen en dalen tussen de 100 en 450 m hoog en beslist niet overal geleiderail en ik wilde daar niet in het donker rijden.
Aangekomen op de camping in het schemer, om 18.30 uur dus net op tijd. Dus Paul, ik zou het maar niet op een scooter proberen, want dat is niet te doen verzin maar iets anders.
De camping ligt onder de sparrenbomen en dat gaat over in het strand, waar een te enthousiaste camperaar even tot z’n assen wegspinde en eruit gesleept moest worden. Hij stond 70 cm scheef. Het strand is hier n.l. geen zand maar allemaal hele kleine ronde steentjes en daar heb je totaal geen grip.


De twintigste dag, donderdag 9 oktober 2008.

Vanmorgen vroeg ( 8.30 uur ) gaan rijden, want het was maar 160 Km maar een groot gedeelte ervan was weer hetzelfde als dat van gisteren. Hoog langs steile afgronden, voornamelijk langs de zee, erg felle klimmers en dalers. Sommige meer dan 20% dus in de eerste versnelling en niet harder dan 10 km/uur. En ik niet alleen ook de campers hadden moeite en die hebben het nog slechter met voorwielaandrijving op soms erg glad asfalt..
De streek waar we nu zijn aangekomen zie je nauwelijks toeristen en is echt Turkije, gezellig rommelig, simpele huizen , op wat nieuwbouw na. en overal vrouwen die lopend, vaak met tassen vol boodschappen lopen te sjouwen, want trottoirs zijn er niet en er is niets vlak. Ook veel ouderen op straat, maar bijna allen met een stok omdat ze scheef of krom lopen of slecht ter been zijn, van de zware arbeid, ze zien er oud uit maar zijn dat heus niet altijd.
In de plaatsen waar een strandje is, zie je al kleine ressorts verrijzen voor de inlandse bevolking, want ook in dit land is al veel belangstelling voor een tweede huis ( of flatje ).
Onderweg een keer gestopt aan een kiezelstenen strandje waar het heerlijk zwemmen was en na afloop stond de koffie klaar. In een heel klein dorp naar een warenmarkt gegaan, waar voornamelijk groenten en fruit verkocht werd. Ook nog in een grotere plaats naar een grote markt geweest en even lopen winkelen, onderweg de lunch gebruikt en om 15.00 uur op de volgende camping, wederom aan het strand, maar na morgen gaan we het binnenland in en dan is het over met het zonnen en zwemmen. We staan nu in Kizkalesi op de kaart 70 km ten westen van Mersin. Een leuke plaats waar een kasteel in zee opeen eilandje ligt. Hiervan komt de plaatsnaam n.l. vertaald is dat meisjesburcht. Op dit eiland liet lang geleden een koning die een beeldschone dochter had een kasteel bouwen voor haar, want volgens de legende was er een voorspelling dat deze dochter door een slangenbeet om het leven zou komen. maar zoals het altijd in sprookjes gaat is er niet aan te ontkomen, elke dag kreeg ze een mand met vers fruit en op een dag zat er een slang bij, zo bleef de koning alleen achter en liet hij ons een mooi verhaal en een (ruïne) van een mooi kasteel na.( ’s avonds mooi verlicht )
Een van ons was vroeg in de avond met z’n werphengel aan het vissen en ving even snel twee inktvissen., dat is weer eens wat anders dan een forel of zo. En het heet niet voor niets inktvis, want ik heb nooit geweten dat er zoveel zwarte inkt uit zo’n beestje komt, in een bekken met zeker 50 liter water werd het gitzwart, zijn handen ook maar dat is goed af te wassen.
Een heel mooie zonsondergang beleefd bij 26 gr. en dat beloofd wat voor morgen.



De een en twintigste dag, vrijdag 10 oktober 2008.

Vandaag een excursie per bus naar “Hemel en Hel”.
Voor dit bezoek hetgeen om negen uur van start ging was een goede conditie vereist.
Even ten westen van Kizkalesi liggen drie grotten vlak bij elkaar die eigenlijk geen echte grotten zijn maar twee ervan zijn kloven die gevormd zijn door het oplossen van de bodem van kalk door koolzuurhoudend water.
De eerste die we bezochten is een druipsteengrot, genaamd “de grot der Wensen”. Langs de weg er naar toe hangen witte papiertjes of lapjes stof in de takken van bomen die de wens bevatten van bedevaartgangers die er genezing hopen te vinden. Deze grot heeft n.l. een constante temperatuur van 14 graden bij een vochtigheid van ong. 90% en men denkt dat dit goed is tegen astma. Het is een van de mooiere grotten, die ik gezien heb en de moeite waard.
De tweede op ongeveer 300 m afstand van de eerste, genaamd “de Hel” is en zgn. karstverschijnsel, en is een diep gat van 120 m. diep en een doorsnede van 50 m. en onderin een kleine grot. Het verhaal gaat, dat er vroeger leeuwen in zaten die leefden van geofferde gevangenen.
De derde die weer honderd m. verder ligt en ook een karstverschijnsel is, wordt “de Hemel” genoemd, maar wanneer je er in bent afgedaald vind je op de weg terug de hel. Het is een grote grot van 100 m. diep en 250 m in doorsnede waarin een kleine kapel in de diepte staat, wanneer men daar is na 300 treden te hebben gelopen gaat het verder een grot in nog eens 150 grote ongelijke treden die erg glad zijn de diepte in en aan het eind ervan kan men een ondergrondse rivier horen lopen. Maar nu komt het, je moet ook weer terug en wanneer je boven komt is men doodop en ziet men tevens “de Hel” (gat twee ).
Het was inderdaad vermoeiend, er zijn er maar drie ( waaronder ik) tot het gaatje gegaan, de rest is voortijdig tot helemaal boven al afgehaakt.
Hierna met de bus naar de oostkant van de stad, voorbij de camping, waar vrij te bezichtigen een huis met mooie mozaïeken vloer, een arena en delen van een stad te bezichtigen waren, zo langs de weg, en verder nog veel graftomben en stenen met versierselen uit de vroege Romeinse tijd. Dus een hele gave invulling van een vrije dag.
Verder die dag lekker in zee gezwommen en gesnorkeld, lekker lui dus.
Om vijf uur werden we getrakteerd door Klaas en Jelma op verse garnalen en reuzen garnalen. Die werden gezamenlijk in groepjes van zes op gasstelletjes gebakken of gekookt
( jammer voor Tiny ), en Jelma had alle bij artikelen zoals salades, groeten, olijven, enz. op een grote tafel gezet en wij erom heen. Drank voor eigen rekening.
Hier werd ook de inktvis in het feest betrokken, gewassen, gesneden en de ringen gebakken en rondgedeeld, eenieder wat.
Een gezellige avond en morgen vroeg op want Capadocië wacht.