door Jordanië

Zondag 31 oktober, dag 37 van Aqaba naar de Dode Zee.

De grootste helft van de reis zit er al weer op, we laten het zuidelijkste puntje achter en zeggen vaarwel tegen een heel mooi en leuk Aqaba met heerlijk weer.
Vanmorgen vroeg eerst nog heerlijk in de zee gezwommen, want dat wordt pas weer over een dag of tien dat we in Turkije aan de Middellandse zee staan dus we nemen het er nog maar even van.
Vanuit Aqaba naar het noorden gaan we de Jordaan volgen, net buiten de stad onze eerste controle door het leger, alles zwaar bewapend, passen zien en even in de caravan kijken en na een leuk praatje weer verder, dat praatje kan gemakkelijk want het is hier totaal niet druk. Een enkele luxe wagen en dan heel grote vrachtwagens met zout vanuit de Dode Zee. Grote Macks in Amerikaanse uitvoering dus heel erg lang.
In het terrein zie je overal uitkijkposten die bemand zijn met verrekijkers en grote camera’s ( en machine geweren natuurlijk ) je rijdt tenslotte op een weg die variërend van 5 tot 15 km van de Israëlische grens ligt, maar we hebbe er geen last van. Af en toe versperringen op de weg waar je heel langzaam door moet, maar zwaaien en soms een praatje, meer niet.
Hier en daar grote borden dat het verboden is te fotograferen, en dat doen we dan niet, of wel,toch?????
Het is aan de Jordaanse kant een dorre droge boel en de andere kant zie je veel tuinbouw, ze hebben daar water, dat is ook een van de grote vetes hier. Heel veel kale rotsen met heel mooie kleuren. Maar daar kan je niet van eten.
Heel vreemd, dat de hoogte meting ineens aangaf dat we op min dertig meter zaten en dat werd steeds erger tot er op de bestemming zelfs min 390 meter stond, waauw!!! Je leest erover maar nu sta je er toch.
Voor we aan de Dode Zee komen passeren we een heel groot zoutmeer, waar bergen zout liggen en het resterende water ( voor zover je er nog van kan spreken ) erg mooie kleuren, alle blauwe variaties zijn er, prachtig zo in de felle zon. Gestopt voor de lunch, de hoeveelheid vliegen waar de anderen zo’n last van hadden viel erg mee, ze waren er wel maar niet heel overmatig, gelukkig, spoedig zaten we met meerderen en afgesproken dat zodra het kon we eerst een duik in de Dode zee zullen maken.
Overal gestopt en gekeken maar dat is niet mogelijk, de kant is niet toegankelijk alleen het noordelijke stukje waar de hotels en ressorts staan, dus nog even geduld al is het moeilijk. Aangekomen bij het ressort snel de boel neergezet en naar de zee voor een heerlijke duik. Niet dus, je loopt eerst door ondiep water en waar het snel dieper wordt valt er beslist niet te zwemmen, heel vreemd je blijft heel gemakkelijk drijven en wanneer je poogt te zwemmen draai je onmiddellijk om en lig je op je rug. Een vreemde gewaarwording en met de hoge zoutconcentratie moet je oppassen voor je ogen, bijt heel erg en niet drinken, wanneer je dat doet lust je meteen niets meer, zo vreselijk vies,( geprobeerd, heel voorzichtig ). Maar het drijven op zich is erg ontspannen, leuk en bijzonder en de watertemperatuur is ong. 30 graden.
Daarna een modderbad genomen, je kan het in zakjes kopen, dat is schoon en wij hebben het opgezocht onder de zoutschollen , maar daar zitten dan wat brokjes zout bij, meteen lekker om te schrubben. Wel lekker de modderbehandeling, we hebben elkaar ingesmeerd en laten drogen.
Er waren ook nog twee grote normale zwembaden en het was er heerlijk toeven, maar het wordt met de wintertijd wel erg vroeg donker hier, 17.10 uur is het helemaal donker maar ’s morgens om 05.30 uur al volop licht en dus ook volop herrie. Weer een heel fijne dag en veel beleefd.


Maandag 1 november, dag 38, we blijven hier en een excursie naar Amman.

Eerst weer gezwommen en om 9.00 uur met de bus naar Amman, een groot uur rijden ( van min 390 naar plus 740 en dat gaat niet snel.
Midden in de stad liggen , gelukkig dicht bij elkaar de te bezoeken oudheden : op een heuvel ligt een citadel met ernaast twee byzantijnse kerken, de tempel van Hercules en tevens het archeologisch museum waarvan dat laatste zeer de moeite waard met de bekende “Dode Zee Rollen” oude sarcofagen uit de 13e en de 7e eeuw v.Chr. en heel bijzondere glazen voorwerpen en twee stenen beeldjes welke zeker 8000 jaar oud zijn. Tevens had men een mooi uitzicht over het oude Romeinse stadscentrum met de voetgangersweg en het Romeins Theater ( nog in goede staat). De lunch gebruikt met Jordaanse specialiteiten en naar het koninklijk automuseum geweest waar alle auto ’s welke door de jaren gebruikt ( en sommige met een paar Km slechts ) door het koningshuis. Allen in zeer goede staat en een bijzondere verzameling.
Terug op de kampeerplek nog even in het zwembad, want voor de zee was het al te donker.

Dinsdag 2 november, dag 39, van de Dode Zee naar Jarash.

We waren vroeg op en allereerst weer naar de zee, een voormalig watertankje mee en gevuld met “Dode Zee Modder” waar je schoonheidsbehandelingen mee krijgt en wat hier voor het oprapen ligt. Misschien helpt het voor ons ook nog eens. We waren wat naast het ressort en ineens zakte Tiny weg in de modder tot ver over haar knieën en is ze een Crock’s armer, niet meer te vinden, helaas. Nog lekker van het zwemmen en de zon genoten, we hadden een korte rit te gaan. Nog even met z’n allen een modderbad genomen voor de foto en misschien de schoonheid en lekker op het strand gezeten en om 11.00 uur vertrokken.
De planning was om via Amman te reiden maar wij hebben met nog en paar besloten om de Jordaan te volgen en vervolgens door de bergen naar Jarash te gaan, wel wat meer hoogteverschil maar vooruit we zien wel. Een mooie rit volgde op een laagte van min 280 mtr. gemiddeld en daarna door de bergen redelijk steil naar 1200 meter onderweg een koffie pauze en we zaten bij mensen die grote zwarte ballen aan het maken waren, de hele familie werkte mee en na informatie bleek het om afval te gaan van olijven, hetgeen na persing overbleef en in de zon gedroogd wordt, na droging wordt het in de kachel gestookt als een soort turf, voor warmte en om te koken. Het blijft heel lang smeulen net als bij ons briketten. In Jarash aangekomen op dezelfde parkeerplaats als 19oktober op de heenreis, waren we alleen met de groep en ’s avonds hebben we gezamenlijk kip gegeten aangeboden door de reisleiding en de dames hadden er div. salades bijgemaakt, jammer dat het al koud werd buiten, we waren 25 gr. en meer gewend en nu was het slechts 18 graden ( koud hè ). We zaten op 650 meter.

Woensdag 3 november, dag 40, van Jarash via de grens naar Damascus, Syrië.

Vroeg op, om 7.00 uur vertrek want we moesten om 8.00 uur aan de grens staan want dan was de grenshulp er met de tolk. De route beschrijving naar de grens was wat summier en we reden dan ook prompt naar de verkeerde grensovergang, normaal niet erg, wanneer je het bijtijds zoals nu door hebt, je keert en geen probleem, behalve in dit land, het duurde een groot half uur, veel gepraat, een brief mee waarop diverse personen een handtekening moesten zetten en we konden uiteindelijk na een groot half uur weer keren, dus enigszins te laat aan de grote grens, waar iedereen op ons wachtte . ( de kleine grenspassage hadden we sneller kunnen doen maar dan verdiend de grenshulp er niets aan )
Om half twaalf was alles achter de rug en konden we Syrië in. Op weg naar Damascus hadden we een lunchpauze ingelast maar nadat we goed en wel zaten te eten kwam er een militair ons manen om weg te gaan, we bevonden ons ( langs de weg nota bene ) op militair gebied, we hebben het nog wat kunnen rekken maar de lol was over. Verder naar Damascus werd het verkeer steeds gekker, men doet gewoon alles wat verboden is, zelfs op de snelweg fietsen tegen en door het verkeer en voetgangers idem. Je hebt ogen te kort en maar toeteren, dus wij driftig meedoen en ons snel aanpassen, dat scheelt.
De Camping gevonden en die ligt in een woonwijk van Damascus, voor zover je dit als een woonwijk kan omschrijven, het lijkt een beetje op de Favela’s van Rio, maar dan alles vlak, we hebben er een wandeling gemaakt met wat reisgenoten , maar het was wel leuk maar niet om het in het donker te doen. Hier vind je allerlei ambachten, kleine timmerwerkplaatsen waar heel veel met de hand gedaan wordt, ook door jongelui onder goede begeleiding, lassen, spuiten en van alles in piepkleine werkplaatsen of gewoon op straat, net hoe het uitkomt. Het was vroeg donker en het werd koud, je kan merken dat het hoger gelegen is, dus lekker in de caravan, eten, stukje schrijven en een boek lezen. Ons met de reisgids in de hand voorbereiden op de excursie van morgen in hartje Damascus.