terug door Turkije

Dinsdag 9 november, dag 46, grenspassage met Turkije en naar Kocahasanlil.

Om zeven uur op weg naar de grens, de laatste tankbeurt voor 0.70 eurocent per liter, in Turkije een volle euro duurder per liter, en diesel is dan ook 1.50 euro.
Om half acht aan de grens, hier leer je wat geduld is, want dat heb je nodig om in dit soort landen binnen te komen en er weer uit te gaan, want eruit is net zo moeilijk. Met hulp van de gids ( eindelijk een die weet hoe je met ambtenaren in deze landen moet om gaan ) waren we anderhalf uur later zonder nog wat te controleren ( dank zij de gids ) bij de Turkse passage, daar je auto en caravan inklaren en dat geeft steeds moeilijkheden, twee verschillende kentekens op een naam in je paspoort en in de pc bij hun is moeilijk en ze zitten er steeds mee te hannesen, maar ja we zijn er doorgekomen en nu over een week maar hopen wanneer we eruit gaan dat het goed geregistreerd is geworden, want op de heenreis hadden ze een letter van het kenteken verkeerd geschreven, dus problemen volop.
Om 10.15 was het zover en konden we verder. Ik heb medelijden met de zeer lange rij vrachtwagens met hun chauffeur, die soms dagen staan te wachten. Hun geduld wordt inderdaad sterk op de proef gesteld, velen zitten bij elkaar te kletsen, thee te drinken of te eten en laten alles gelaten over zich heen komen.
Turkije is direct een heel ander land, de huizen zien fleuriger en gekleurd, in Syrië doet men niets aan de buitenkant, gewoon stenen op elkaar en dat is het, van binnen werkt men het alleen af. Dus het ziet er vaak grijs en somber uit.
Wat direct opvalt is de telefoon werkt weer, dat was in Syrie een groot probleem, totaal geen bereik althans wij soms wel , alleen KPN werkte maar wanneer je een sms wilde versturen of bellen gig het feest toch niet door ( kennelijk zat de Syrische KGB ons in het vaarwater ).
We naderen weer de middellandse zee en het wordt direct weer aangenamer van temperatuur, 28 graden. We rijden om de delta en Adana heen over de snelweg, we hebben ongeveer 380 km voor de boeg, en de grens heeft behoorlijk tijd gekost. De snelweg is heel rustig, af en toe een tolpoort waar de vooraf gekochte kaart met ship het goed doet, snel en goedkoop op deze manier. En niet overal is een poortje bemand, dus dan heb je een probleem en gaat de boom niet open. Het is wel saai over de autoweg maar helaas het kan niet anders. Het enige dat voor de afleiding zorgt is de variatie in het landschap. Hele grote velden met sinaasappelen, mandarijnen, grapes en citroenen en daar tussendoor katoen plantages, een mooi gezicht. De laatste 60 km weer over de gewone weg ( er is geen andere keus ) maar wel veel gezelliger. Staan we naast een verkeerslicht en staat er een reclame bord in het Nederlands geschreven over gordijnen en kasten op maat geleverd, heel leuk, verwacht je daar niet.
De overnachting plaats was er een op een aparte gemeentelijke parkeerplaats, voor ieder vrij toegankelijk aan het strand, met elektriciteit en douche, koud maar lekker, dus even heerlijk gezwommen en ’s avonds lekker buiten kunnen zitten. Vroeg naar bed, mijn ogen vielen dicht, weer een leuke dag, maar we komen er achter dat het einde van de reis in zicht is.

Woensdag 10 november, dag 47,van Kocahasanlil naar Anamur.

We zouden een vrije dag hebben lekker op het strand, en dan een rit van 380 km , maar de eerste twee groepen hadden daar achteraf problemen mee aangezien de eerste helft door de bergen over smalle wegen en gedeeltelijk opgebroken wegen ging en ze erg laat aankwamen.
Dat had ik al bij de start gezegd aangezien ik de weg daar ken en dat heeft men ter harte genomen en met ons gezamenlijk besloten het in tweeën te doen, vandaar dat het Anamur is geworden.
We hadden in een boek gelezen, dat het vandaag de sterfdag was van Ataturk, en dan zou men overal in het land op het tijdstip van overlijden een minuut stil staan ( ook het verkeer ) en wel om 09.05 uur , dus wij er op gelet om ook even te blijven staan, maar om vijf over negen reed alles gewoon door; blijkt dat men in sommige delen van Turkije zijn eigen tijd aanhoudt, het was daar we waren twintig minuten vroeger, moet je ook maar weten, dus wat later gebeurde dit en werd op officiële plaatsen de vlag half stok gehesen. Ook bij de scholen, kinderen op de speelplaats en de vlag half stok en volkomen stil, wel indrukwekkend.
Verder een mooie trip door de bergen over smalle en bochtige wegen, vaak in de eerste en tweede versnelling met wel 22% klimmen, maar het lukte allemaal, alleen wat vervelende wanneer er een vrachtwagen voor je zat en de nodige ( of onnodige ) wegkopbrekingen met veel diepe kuilen, zand en stenen , geen strepen of wat er voor door zou moeten gaan, dus zgn. onderbaan en je ziet maar hoe je de route vindt. Wel gezellig verder door de kleine dorpen en hier en daar wat gekocht, zoals verse mandarijnen,van die heerlijk zoete en heel grote grapefruits.
In de bergen heb je op verscheidene plaatsen watertap punten waar heerlijk bronwater uit een kraan komt, vaak hangen er ook drinkbekers bij. Ik ben er bij een gestopt om de water voorraad aan te vullen, hadden we weer veel vers en lekker drinkwater bij ons.
Weer aan de zee in een baai heerlijk gezeten met de lunch met enkele anderen, het leek wel een picknick, uiteindelijk lekker vroeg in Anamur aangekomen, op een camping naast het kasteel waar we met een andere reis eerder geweest zijn, we stonden weer op het strand, heerlijk gezwommen en tot laat buiten gezeten.

Donderdag 11 november, dag 48, van Anamur naar Manavgat.

Vandaag de eerste 100 km weer hetzelfde als gisteren, smalle wegen, van de ene haarspeld naar de andere, door dorpen en weg opbrekingen, uiteindelijk na twee en een half uur en 60 km verder werd het ter hoogte van het nieuwe vliegveld, Gazipasa weer een betere weg. Onderweg passeer je veel tuinbouw en opmerkelijk veel glastuinbouw, het lijkt af en toe het Westland wel. Ook veel plantengroei daar, ceders, veel bananenplantages, palmen en oleanders die hoog zijn en nog volop in bloei. We kwamen bij Mahmutler waar Marian en Paul ieder een appartement hebben, maar ze waren beide weer terug in Nederland. We zijn toch even door de stad gereden en hebben er boodschappen gedaan en de lunch gebruikt op een terras. We waren er twee jaar niet geweest en dan zie je toch enorme veranderingen, er is veel bijgebouwd en het is inmiddels een echte stad aan het worden. In Alanya even langs de BMW geweest voor een liter speciale olie ( als reserve, voor het gaval ) , de chef vroeg waar vandaan enz. en toen hij hoorde dat ik al 9500 km onderweg was en had gereden zonder olieverlies, kreeg ik de olie voor niets mee, schitterend toch. ( Kost in Ned. €22,00 ).
We zitten nu op een camping “Osay “in Kizelot/Beldesi aan de zee ( in het boek stond anders maar is gewijzigd, de eigenlijke was dat het gewoon een slechte parkeerplaats langs de weg is en die naar later blek nu ook gesloten is ). Iets voor Manavgat zaten we nu, er zou internet zijn maar werkt niet of heel slecht ( komt momenteel veel voor in Turkije ), dus jullie moeten nog even wachten.
Wel even doorgereden en een bezoekje aan Side gemaakt.


Vrijdag 12 november, dag 49, van Kizelot naar Pamukkale.

Het is ongelofelijk maar nog steeds hebben we heerlijk weer, je moet het maar zo zien, je krijgt wat je verdient. Eerst nog een heerlijke duik in de zee, lekker water nog steeds. Via een ons bekende en saaie 4-baans weg met veel stoplichten richting Antalya, de stad uit volgde wederom een rit de bergen in waardoor een nieuwe weg met heel veel split, zeg maar met stenen bedekte weg is aangelegd in de richting van Pamukkale. De grootste zorg is dan of je ruiten heel blijven, want ik ben zeker niet de eerste.
Vlak voor Pamukkale gestopt bij een grote kleding enz. zaak waar we twee jaar geleden ook zijn geweest en diverse aangeschaft waaronder twee speciale lakens voor Annemiek. In Pamukkale staan we deze keer op een leuke camperplaats recht tegenover de blinkend witte kalkrotsen met in de avond een mooie verlichting erop. Helaas, de ons beloofde wifi doet het ook hier nog steeds niet, dus nog even geduld ( wij ook want we kunnen ook geen reacties ontvangen )

Zaterdag 13 november, dag 5 al weer, van Pamukkale naar Bergama.

Wederom een mooie route door de bergen, wel niet zo steil als eerder en mooi aangelegde wegen, gestopt bij een nagel nieuw tankstation om te tanken, eerst een hand van de trotse eigenaar en uitgenodigd voor de thee, gezellig zitten praten ( met handen en voeten, want twee woorden Engels was alles wat men kende), inmiddels werd de tank vol gegooid en de volgende vraag was om de wagen even op de wasplaats te zetten. Daar ging eerst de hoge drukspuit erover, gevolgd door een sopspuit en een wasbeurt en vervolgens afspoelen en drogen, ook de caravan, ze leken weer als nieuw, en zelfs een fooi werd pertinent geweigerd.
Toch zijn dat de leuke dingen.
Een totaal ander landschap hier, eerst erg veel landbouw in de vorm van druiven teelt en wel voornamelijk voor de rozijnen en krenten, later ging dat over in velden vol met olijven bomen, en waar men volop bezig was met de oogst.
Op de camping aangekomen bleek dat het hier gisteren bijna de gehele dag had geregend, wat te merken was aan de grond, het leek wel een moeras zo nat was alles. Er is een gezellig restaurant bij waar we ’s avonds een gezamenlijk buffet hadden, prima verzorgd, lekker met veel Turkse specialiteiten en een beetje pittig. En ook hier werkte de wifi niet, we zien wel.

Zondag 14 november, dag 51, een vrije dag in Bergama.

Ook hier is het een en ander aan oudheden te zien, waar je volgens de boeken wel de hele dag kan vertoeven, maar we vonden het zo onderhand wel genoeg en zijn vroeg met de auto met Nelleke en Rob naar de oude stad gereden. ( het voordeel van de caravan t.o.v. een camper ). Een heel gezellige stad met een groot oud deel met zeer smalle straten waar nog veel oude ambachten worden uitgeoefend, b.v. kleermaker, scharen en messen slijpen op een oude slijpsteen, smeden, plaatwerkers, stofferen van stoelen, alles wat je maar kan bedenken doet men daar en veel vaak nog op de ouderwetse manier, vaak ook onveilig wat bij ons zeker voor de Arbo wet niet meer mag en hier heel gewoon is. We hebben diverse kleine dingen gekocht en wat kleding voor ons aangeschaft hetgeen hier zeer voordelig is vergeleken bij ons en er valt over de prijs nog te praten in veel gevallen. We zagen een internet café, en ik had mijn stickje bij me zodat er weer wat bij te schrijven was op de site. En wat emails kon ophalen.
We waren pas om half vijf terug en het was zo gezellig geweest, dat we besloten om even wat mails op de pc klaar te maken en nogmaals naar de stad te gaan, nog even te internetten, te eten en met het lekkere weer nog wat door de stad te slenteren ( het kon niet op vandaag er moest ook nog wat aangeschaft worden wat men ’s middags al gezien had ).
Terug op de camping lekker op tijd naar bed, een leuke dag, leuk zo.

Maandag 15 november, dag 52, van Bergama naar Kabatepe.

Eerst wat bewolkt maar toen de zon er weer was liep de temp. op naar de 22 graden, heerlijk.
We rijden ondertussen alweer langs de zee, maar nu aan de westkust. Heerlijk koffie zitten drinken in de zon met wat lekkers en een paar banken gezocht om wat geld te wisselen, bij bank een kregen we een volgnummer met 24 wachtende voor ons, volgende bank, idem met 57 wachtende en de derde ook met veel, dan maar niet, want dat slaat nergens op.
We moesten met een veer over bij Cannacale en dat zou Tl 35 kosten. Toen we aankwamen konden we nog net op de boot en het betalen werd het probleem, dat zou Tl 35 zijn maar dat was het voor campers, voor ons met twee eenheden was het Tl 43 en toen kwam het ik had slechts Tl 41 bij me, geen probleem, Euro kon uiteindelijk ook, en ik had meteen weer voldoende Lira’s teruggekregen. Alles kan hier toch.
Cannacale is een zeer drukke stad met een erg druk centrum waar je doorheen moet, helaas kan je nergens je auto kwijt, dus maar door naar de boot en direct overgevaren. Aan de andere kant op het schiereiland waren we met tien minuten op de camping ( die eigenlijk al gesloten was en speciaal voor ons openging), ze hebben speciaal voor ons de douches enz. weer aangesloten en bereikbaar gemaakt, het is tevens een ressort met hotel faciliteiten, waar tot onze verbazing een tiental caravans staan voor het gehele jaar van Turkse eigenaren, die hier een vaste stek hebben. Maar wat belangrijker is, hier eindelijk een goede internet verbinding, het wifi speciaal aangesloten voor ons en bereikbaar tot in de caravan, dus snel mijn dagen bijgewerkt zodat jullie veel leesvoer krijgen in korte tijd want morgen de grenspassage met Griekenland en we weten niet wanneer we weer verbinding hebben, dus hierbij sluiten we de tocht door Turkije af. En zeker weten morgen ochtend eerst even een duik in de zee nu het nog kan, want die is hier ook nog heerlijk.