de reis: deel 2 laatste voor de grens

Zaterdag 9 oktober de vijftiende dag, van Urgup naar Kartalkaya ( stuwdam )

Vannacht twee graden, we zitten op 1400 m heel helder weer met veel ballonnen die vlak over de camping gaan. Op tijd weg want we moeten weer 400 km en weten dat er zeer slechte stukken bij zitten.
We rijden via Kayseri, en zeer grote plaats waar strenge verkeerscontroles zijn voor het vrachtverkeer, die dan in de rij staan voor de weegbrug. Verder maar Pinarbasi rijden we gaande weg omhoog over mooie wegen waar je door kon rijden, want er is weinig verkeer. Sommigen van de groep kunnen dat beamen je mag hier 90 Km/uur en te hard wordt beboet en er wordt veel gecontroleerd, er waren er vier die een bekeuring kregen, direct betalen variërend van 50 tot 65 euro, zonde kun je beter voor gaan eten, en daar eet je hier een week voor. Ze kregen de videobeelden te zien, net als bij ons het TV programma wegmisbruikers.
We zagen vlak bij ons een vos lopen, de normaalste zaak. Ook koeien loslopend op de weg of paarden en geen boer of wat ook erbij, gaat allemaal goed. Ook kom je hier veel kleine dorpen langs waar de armoede van af straalt, je vraagt je af waar ze van bestaan en ver van de bewoonde wereld. Ze rijden nog op een ezel met volle bepakking of een armetierige paard en wagen met vrouw erop en de kinderen, met hooi en hout wat nodig is. Veel vrouwen op het land aan het werk, echt zware arbeid. Aardappels worden handmatig geraapt door wel 30 vrouwen en in grote zakken verzameld, begrijp nu waarom ze krom lopen.
Dan naar Goksun en klimmen naar en hoogte van 2200 meter. De verse sneeuw, we zien het vallen, licht op de hoge bergtoppen, de wolk was voorbij en de top wit in de zon. De temperatuur blijft laag. We lunchen in een klein zaakje in het hooggebergte waar wat chauffeurs zitten, heel primitief, drie tafeltjes in een oude zeecontainer met aanbouw, houtvuur om op te koken en bakken, maar erg lekker eten, geroosterd vlees en heel klein gesneden rauwe groente, water uit de bron en ayran, een soort karnemelk. De prijs…weinig.
We rijden de laatste 100 km constant tussen de 1500 en 1800 mtr. Het is stralend weer en een schitterend golvend landschap, we stoppen regelmatig voor foto’s,gewoon op de weg er rijdt haast niets. De mensen zwaaien naar je en stoppen om een praatje te maken of er spreekt iemand je aan in het Hollands en vraagt of je geholpen wilt worden.( deze zijn meestal op vakantie in hun vaderland ). Uiteindelijk dalen we af naar Kahramanmaras en loopt de temperatuur snel op naar de 23 graden, heerlijk. Dit is wederom een zeer grote stad waar we in een superstore wat levensmiddelen inslaan.
Wederom omhoog naar Pazarcik, waar we terecht komen bij een stuwmeer op een voormalig terrein van de gendarmerie , hoog boven de omgeving met een schitterend uitzicht, afgesloten met hekken en muren en bewaakt, geen voorzieningen maar heerlijk rustig. Deze laatste 40 km was over zeer slechte weg, vol opbrekingen.

Zondag 10 oktober dag 16, van Kartalkaya naar Kahta

Vannacht heeft het een korte tijd geregend en we stonden op in een dichte mist. Waar we niet op gerekend hadden, de bakker kwam op zondagmorgen langs voor twintig personen!!! Afgelegen toch vers brood, heerlijk. Het levendige dorp “Colbassi”even doorgelopen, hier even in een van de bakkerijen gekeken, er wordt daar een speciaal brood gebakken, specialiteit van de streek, zgn. vingertoppen brood, dat is zeer plat en er wordt met de vingertoppen motiefjes in gemaakt, bijzonde om te zien en erg lekker brood we hebben het geprobeerd. Naarmate we verder reden werd het wegdek bijzonder slecht wegdek, geen wegdek, grote gaten, grote stenen kuilen en bulten, van alles, grint, stof en bagger, van alles maar het had niets meer met een weg te maken en een alternatief is er niet. Alles rijdt loopt of staat erop, ook het vee, of ezels. We waren blij dat we de eindbestemming hadden bereikt, Hotel Zeus waar de parkeerplaats voor ons bestemd was ( samen met wat touringcars ).
We konden daar herlijk tot rust komen, het was 24 graden en een heerlijk zwembad tot onze beschikking, het wordt nog leuk ook.( in Damascus momenteel 38 graden, het gaat goed ).
Na de zwempartij zijn we samen even lekker het stadje ingelopen, rommelig maar erg gezellg, wat gegeten en even internetten, het is er weer. Morgen ook hier voor, excursie, en dit weer naar jullie verzeden.

Maandag 11 oktober, dag 17 een excursie naar onder andere Nemrud.

Schitterend weer en om 9.00 uur op weg met twee kleine busjes de bergen in, een dikke trui en eventueel regenjas mee, in de bergen weet je maar nooit. De rit er naar toe al was een belevenis, over een zeer smalle weg de bergen in, grotendeels goed aangelegd maar door een zeer oud dorpje waar men nu aan de riolering bezig was, daar ging het maar net. We kwamen boven aan de berg en naar de top zelf lopen 200 mtr. hoger over een smal pad, Tiny is per ezel gegaan en dat viel best tegen, alleen zij hoefde niet te klimmen. Boven op de berg heeft een koning in het jaar 38 voor Christus ter verheerlijking van zijn bewind drie grote terrassen laten bouwen met kolossale standbeelden van hemzelf en van andere belangrijke goden van zijn rijk, een gedeelte daarvan staat er nog, behalve dat het een mooi schouwspel is, is het alleen al de moeite waard vanwege het enorme uitzicht dat je daar hebt bij mooi weer en dat was het, alleen erg koud, vanwege de hoogte ( ongeveer 2090 meter hoog ). Vervolgens naar Karacus gegaan waar nog enkele grote zuilen staan door dezelfde koning geplaatst waarin de bergtop erachter vermoedelijk de graftombe ligt, maar doordat deze top uit losliggende stenen bestaat laat men dat voorlopig nog rusten, ook liggen er nog grote zeer gedetailleerde reliëfstenen.
Vervolgens naar Eski Kahta waar nog een interessante opgraving was blootgelegd en daarna aan de lunch. Heerlijk Turks gegeten in de tuin bij een restaurant omgeven door granaatappel bomen ergens in de bergen , voor ons een schier onvindbare plaats, maar het was er erg lekker.
Op de terugweg naar Cendere gegaan waar een nieuwe lange stalen brug over de Eufraat ligt, maar het ging om de brug die er altijd heeft gelegen sinds de vierde eeuw, een mooie boogbrug die men alleen nog lopend over mag, het is een museumstuk geworden.
Bij het zwembad uitgerust en morgen de laatste etappe tot aan de grens en dan zijn we in Syrië
Ik kan dit laatste stuk vanavond nog verzenden, de eerste dagen hebben we geen internet meer, en misschien wel veel te druk of te moe vanwege alle indrukken
Jullie merken het wel maar het doel is bereikt, we staan voor Syrië.

Dinsdag 12 oktober, dag 18, van Katha naarKilis aan de Syrische grens.

Wanneer er nog wat te melden valt over de laatste rit voor de grens horen jullie het nog.