de reis door Syrië vervolg

Maandag 18 oktober, dag 24, van Palmyra naar Bosra.

Allereerst een flinke rit door de woestijn. We waren net op weg toen we een kamelen renbaan zagen waarop juist getraind werd, een enorm grote baan denk wel van zes km in het rond ( het is een ovaal ) en daar waren mensen met een groep kamelen aan het traien, het ging zeker wel 50 km per uur, nooit geweten dat die beesten zo hard konden, mooi om te zien een schitterend nieuw gebouw erbij waarin een hele grote tribune is. Hele grote kale vlakten afgewisseld met bergen van steen en zand en hier en daar een oase waarbij dan enkele woningen of nomade tenten staan gegroepeerd. En verder daartussen van alles, heel veel militairen en een grote energie centrale die voor een groot deel onder de grond zit ( ik denk een kerncentrale waarvan alleen de koeltoren boven de grond is en veel weggaande hoogspanning leidingen er omheen. Een grote zilverfabriek, steenbrekerijen, waar heel veel zwaar vrachtverkeer vandaan kwam. Dichter bij Damascus heel grote asfaltcentrales op een rij, en het asfalt wordt in open wagens vervoerd, koelt toch niet af met de hoge temperaturen hier omstreeks de 30 graden. Op een bepaald moment stonden we op een driesprong: naar rechts 132 km naar Damascus en naar Links 172 Km naar Bagdad, toch wel een raar idee er zo dicht bij te zijn. En evens stond daar een soort eerste hulp hospitaaltje met ernaast en hele berg Total los auto’s en een idem camper van een Frans echtpaar ( beide dood ).
Een tiental kilometers voor Damascus werd het erg druk met veel vrachtverkeer, erg stuiven zodat het soms wel leek of je in de mist reed. Dwars door Damascus wat een enorme heksenketel is, het verkeer rijdt aan alle kanten en komt je soms tegemoet, claxonneert met de meest uiteenlopende, zo hard mogelijke toeters en meertonige hoorn, je wordt er gek van tot je vanzelf mee gaat doen, de enige manier om erdoor te komen en dat is gelukt, alleen de ANWB kan hier nog wat verdienen , aanduidings borden staan er of niet of op het laatste moment en vaak alleen in het Arabisch of helemaal verroest, dus zo van je bekijkt het maar. Maar met en beetje gevoel kom je er wel en anders gewoon stoppen en vragen. Een enkeling kreeg zelfs een politie motor voorop als gids. Uiteindelijke na een goede 400 km in het zuiden van Syrië terecht gekomen op waar we stonden op een grote parkeerplaats tussen het politiebureau en de Moskee, dus dat kwam wel goed met ons. Na wat gepraat en gedronken te hebben zijn we met 8 naar de oude stad gelopen ( 500 m ) waar een bijna gaaf Romeins theater staat. Het is gebouwd in de tweede eeuw, later in de islamitische tijd is er een soort slotgracht omheen gelegd met een boogbrug, de Mongolen hebben het veroverd en later is het volgestort met aarde. Er zijn later zelfs huizen opgebouwd en toen men ontdekte wat eronder zat weer afgeroken en werd het theater blootgelegd, doordat het onder het zand heeft gezeten is het ’t best bewaarde theater ter wereld, het bied plaats aan 15000 toeschouwers en er worden jaarlijks nog opvoeringen en concerten in gegeven.
Het was een warme avond en in de caravan alles open gezet, ook tijdens het slapen, we werden al vroeg gewekt, om 05.15 uur, door de Iman opgeroepen voor het gebed.

Dinsdag 19 oktober, dag 25, van Bosra naar de grens met Jordanië en door naar Jerash..

Om half acht op weg, 22 graden. Wij rijden in colonne ( vervelend ) naar de grens waar we geholpen door een tolk weer de Syrische grens passeren. Dat werd weer wachten totdat de bureaucratie weer gewerkt had en we de grens mochten passeren. Niet dus, want het laatste stempel moest nog gezet worden, en alles nogmaals gecontroleerd en er werd er een teruggestuurd en maar weer wachten in de warmte. Niet vriendelijk naar de toeristen, dit weerhoud je ervan om er nog eens naar toe te gaan want het kan natuurlijk veel eenvoudiger.
Vervolgens naar de Jordaanse grens die we zelfstandig konden passeren en waar allereerst heel langzaam over een soort smeerput in de garage heen gereden moest worden, daar zat een man in die nauwkeurig de onderzijde nakeek van de wagen en caravan.
Vervolgens een bepaald ritueel langs loketten voor aanvrage visa, verzekering auto en caravan, naar de bank om geld te wisselen want kon alleen met Dinars betalen ( ong. 1 op 1 met de euro ) en weer terug naar de lokketen voor controle , stempels en wat dies meer zij, maar alles super vriendelijk, speciale “Tourist-Politie” voor vragen in goed Engels, perfect maar het kost wat tijd. Uiteindelijk kwam ieder aan in Jerash waar we een plaats voor twee nachten hebben op de afgesloten en bewaakte parkeerplaats bij de opgravingen aldaar waar ook een politie steunpunt en toerist Office is. Bijna midden in de stad.
Het kwik was inmiddels ver boven de dertig opgelopen, dus veel water en bier.
In de loop van de middag kwam hier de eerste groep aan van de Vagebonders welke 14 dagen eerder dan wij in Nederland is vertrokken en morgen terug gaan naar Syrië, en vel te vertellen hadden aan ons, voor ons waren er veel bekenden bij, twee die we kennen van de caravan bridgers en door ons met vagebond in contact zijn gekomen en vief die we met eerdere reizen hebben meegemaakt, dus een gezellig weerzien even heerlijk bij hebben zitten praten met vooral met wat we wel en niet moeten doen op diverse plaatsen.
Van Hans van Driel ( een schat, ja die van de website www.vandriel.fr , zeer interessant ) kregen we een dongel geschikt voor Jordanië, te gebruiken door Nelleke en Rob en wij om te internetten waar en prepaid kaart in zit met nog voldoende Mb, dus we kunnen onderweg wat contact houden.